Uwarunkowania przyrodnicze w planowaniu i zagosporowaniu przestrzennym miast (Studia i Monografie nr 615)

Praca dotyczy planowania miast, w którym należy dążyć do świadomego kształtowania przestrzeni, uwzględniającego pośród wielu zagadnień przede wszystkim uwarunkowania przyrodnicze. Warunki geologiczne, ukształtowanie terenu, gleby, wody, klimat, a także rośliny, grzyby i zwierzęta to podstawowe elementy środowiska przyrodniczego wpływające na rozwój przestrzenny. Dlatego planowanie miast powinny poprzedzać badania uwarunkowań przyrodniczych, na podstawie których można stwierdzić, czy istnieje możliwość zabudowy terenu, czy też należy ją ograniczyć lub wręcz wykluczyć. W pracy urbanistów ważne jest również określenie rodzaju zagospodarowania terenów oraz wskaźników, parametrów, a także charakteru zabudowy. Narzędzia takie należy wykorzystywać umiejętnie, a zasady zagospodarowania określać rozważnie. Człowiek jest bardzo ważną częścią środowiska przyrodniczego i to dla siebie, dla swojego bezpieczeństwa, zdrowia, dla swojej wygody oraz doznań estetycznych powinien planować przestrzeń zgodnie z uwarunkowaniami przyrodniczymi. W pracy wykazano również, iż wymóg uwzględniania uwarunkowań przyrodniczych w planowaniu przestrzennym jest określony w przepisach polskiego prawa już od dawna, ale brakuje tu konsekwencji w realizacji tego obowiązku. Niestety wadliwy system prawny, brak wiedzy, czy też niedostosowanie się do określonych możliwości i ograniczeń przyrodniczych coraz częściej stają się zauważalne w praktyce planistycznej. Jest to następnie przyczyną wielu różnych konfliktów, zagrożeń związanych z powodziami, podtopieniami, osuwiskami, problemów związanych z zanieczyszczeniami powietrza, a także zmian klimatycznych i ubożeniem biosfery.

Adresatem publikacji są przede wszystkim osoby zajmujące się projektowaniem zagospodarowania przestrzeni miejskiej, w tym urbaniści, architekci, którzy obecnie wykonują takie zadania lub przygotowują się do zawodu.