Emigracja wobec wydarzeń w kraju (1945-1990) (Studia i Monografie nr 612)

Książka jest efektem studiów nad polską emigracją niepodległościową po drugiej wojnie światowej. Na emigracji znalazło się wtedy kilkaset tysięcy Polaków, którzy nie chcieli wracać do niesuwerennego kraju, rządzonego przez komunistów, pozbawionego połowy przedwojennego terytorium. Politycznym centrum wychodźstwa był Londyn. Tu miały swoją siedzibę władze RP na uchodźstwie (prezydent, rząd i Rada Narodowa). Emigracja była formą bojkotu, odrzucenia, niezgody na powojenną rzeczywistość. Mimo fizycznego oddalenia wychodźstwo żyło sprawami kraju. Politycy emigracyjni uważali, że Polska znajduje się pod okupacją, a władzę w ojczyźnie sprawuje narzucona agentura. Międzynarodowa izolacja, polityczna niemoc, postępujący kryzys i wewnętrzne rozbicie oraz rozluźniająca łączność z krajem sprawiły, że władze na emigracji nie zdołały wywrzeć bezpośredniego wpływu na wydarzenia w Polsce oraz na politykę mocarstw zachodnich. Wychodźstwo samym swym istnieniem protestowało jednak przeciw zniewoleniu ojczyzny. Mimo ograniczonych możliwości działania władze na emigracji dotrwały do odzyskania wolności przez Polskę.

Na tom składa się dwadzieścia tekstów. Były one już wcześniej drukowane w różnych czasopismach naukowych czy pracach zbiorowych. Przed ponowną publikacją zostały na nowo przejrzane, poprawione i uzupełnione.

[na podstawie Wstępu i notki wydawniczej na IV stronie okładki]