Kryminalistyczny leksykon śledztwa [DODRUK]

Napisanie tej książki miało trzy cele: dostarczenie podstawowej wiedzy na temat śledztwa, inspirowanie Czytelnika do osobistego powiększania tej wiedzy oraz – ewentualnie – wykorzystanie jej w praktyce zwalczania przestępczości.

Być może najważniejszą cechą niniejszego opracowania jest całkowity brak odniesień normatywnych – obowiązujące prawo, w tym również prawo karne materialne i procesowe, jest w niej zasadniczo nieobecne lub pojawia się niejako w tle, i to raczej na dalekim planie. Dzięki temu, jak wolno sądzić, udało się zachować merytoryczną spójność i jednolitość treści leksykonu. Czytelnik zainteresowany kwestiami prawnymi śledztwa bez trudu znajdzie w literaturze ich omówienia i analizy piór znakomitych specjalistów [...].

Podejście takie ma szereg następstw, polegających przede wszystkim na możliwości dokonywania – nieraz skrajnych – uproszczeń, w zamian natomiast uzyskuje się przestrzeń dla informacji składających się na obraz śledztwa. Tak więc w książce w ogóle nie pojawiają się takie pojęcia, jak postępowanie przygotowawcze czy dochodzenie, zastąpione ogólnie rozumianym śledztwem jako pewnym procesem zmierzającym do ujęcia sprawcy przestępstwa i często stosowanym zamiennie z pojęciem wykrywania. W tym ujęciu śledztwo prowadzi detektyw, policjant, funkcjonariusz, czasem po prostu bliżej nieokreślany podmiot wykonujący czynności śledcze lub wykrywcze. Przestępca bywa określany jako sprawca, a czasem jako przeciwnik. [...]

Jak w każdym opracowaniu typu słownikowego, problemem był dobór i zakres opracowania haseł. Rozwiązań idealnych nie ma, bo trudno zadowolić wszystkich. Warto tylko wspomnieć, że do minimum zostały ograniczone wiadomości o technikach laboratoryjnych stosowanych w kryminalistyce; literatura na ten temat, również polska, jest bardzo obszerna. W zamian autor starał się wyeksponować wątki metodologiczne, poważnie – jego zdaniem – zaniedbane w dziedzinach wiedzy zainteresowanych śledztwem. [...]

[Fragment Wstępu]