Elegia do kanonu? Szkice komparatystyczne

Zebrane w niniejszym tomie artykuły powstawały przez kilka dekad: od lat 90., kiedy polskie badania porównawcze budziły się po długiej przerwie uśpienia, intensywnie nadrabiając zaległości, po drugą dekadę XXI wieku, kiedy komparatystyka zatriumfowała jako humanistyczne panaceum. Jednak szkice nie zawierają śladów ewolucji interpretacyjnych strategii czy ponowoczesnego dyskursu. Są świadomie anachroniczne – ograniczone prawie wyłącznie do „podejrzanego” dzisiaj kanonu literatury europejskiej, wielokrotnie pozywanego przed trybunał poprawności; wierne słowom Milana Kundery o zdradzonym i nieprzemyślanym dziedzictwie tego obszaru; przywiązane do staromodnej tematologii i historii motywu Prezentują studia różnych przypadków intertekstualności, przede wszystkim w przestrzeni dziewiętnastowiecznego kanonu prozy francuskiej, niemieckiej/niemieckojęzycznej, rosyjskiej, angielskiej/angielskojęzycznej oraz polskiej. Historycznoliterackie dopowiedzenia, kreowane w przestrzeni hipotetycznego i potencjalnego tertium comparationis, można potraktować jako ewentualne podzwonne dla tradycyjnej komparatystyki literackiej – swoistą „elegię dla kanonu”.